Je hoort wel vaker dat HSP’s een groter risico hebben om in een relatie met iemand met narcisme terecht te komen. Maar is dat wel zo? Ten eerste wordt de term narcisme nog al te vaak te pas en ten onpas gebruikt. Het is een modewoord geworden dat veel te snel in de mond wordt genomen. Narcisme is nochtans een ernstige persoonlijkheidsstoornis die enkel door een psychiater mag vastgesteld worden. Je kan dus niet zomaar zelf het label “narcist” op iemand kleven. Beter is het om te spreken over een ongezonde, toxische of destructieve relatie wanneer je het gevoel hebt gedomineerd, gekleineerd of gemanipuleerd te worden. In een ongezonde relatie is er een onevenwicht in de behoeftevervulling van beide partners. De één krijgt (bv. door manipulatie) wat hij/zij nodig heeft. De ander wordt constant tekort gedaan in zijn/haar behoeften. HSP’s die in hun kracht staan hebben GEEN groter risico om in een destructieve relatie terecht te komen. Wie dan wel? Mensen die afwijzingsgevoeligheid hebben

Dat is de vraag die bij iemand met afwijzingsgevoeligheid voortdurend op de achtergrond speelt in de interactie met anderen. Afwijzingsgevoeligheid of rejection sensitivity is de extreme angst om afgewezen te worden, om er niet bij te horen, om niet leuk gevonden te worden, om negatief of onvolledig beoordeeld te worden, niet goed genoeg te zijn, niet te voldoen aan de verwachtingen, om teleur te stellen, of om door de mand te vallen. De belangrijkste oorzaken hiervan zijn dat je als kind vaak hebt gehoord dat je niet goed genoeg was of dat je niet gezien/gehoord werd in je behoeften (bv. aan steun, begrip of onvoorwaardelijke acceptatie). Als gevolg van deze ervaringen ben je je gaan aanpassen aan wat anderen van jou verwachten. Je bent je behoeften gaan negeren en je zo gaan gedragen dat je wel liefde en aandacht kreeg (en straf kon vermijden). Wanneer je neurodivergent bent (bv. bij AD(H)D of hoogsensitiviteit) loop je hier een groter risico op omdat je behoeften en manier van denke

Ik was onlangs te gast op de podcast Tweespraak, waar ik samen met actrice Machteld Timmermans een aantal bijzondere levensvragen voorgeschoteld kreeg. Eén van de vragen was welke gewoonte ik graag zou veranderen. Ik heb de voorbije jaren al talloze gewoonten veranderd in mijn zelfzorg project. Dus veel keuze was er niet meer... Wat ik momenteel aan het aanpakken ben, is iets wat ook wel 'de wet van Parkinson' wordt genoemd: “Work expands so as to fill the time available for its completion.” Of: hoe meer tijd er beschikbaar is voor het werken aan een bepaalde taak, hoe meer tijd je zal gebruiken. Zeker als je last hebt van perfectionisme. Dan vul je je beschikbare tijd wellicht met het blijven sleutelen aan pietluttige details. Wat ik nu doe is de tijd om aan een taak te werken bewust gaan begrenzen, bijvoorbeeld 1 uur om informatie te verzamelen, een voormiddag om een interview voor te bereiden, 3 dagen om een artikel te schrijven. Andere tips voor perfectionisten: Beslis welke taken

Als je neurodivergent bent (bv. bij hoogsensitiviteit of AD(H)D) dan is de kans groot dat je als kind best wel wat opmerkingen en kritiek te verduren hebt gekregen: zit stil, let op, doe verder, babbel niet zoveel, je kan beter, je doet niet genoeg je best, je bent te stil, te luid, te druk, te dromerig, te intens, te gevoelig, te complex, te … (vul maar aan). Door al die opmerkingen kreeg je mogelijk het gevoel dat er iets mis is met jou, dat je niet goed genoeg bent, dat je niet voldoet aan de verwachtingen. Je voelde je misschien dom en onbegrepen. Je bent jezelf misschien gaan zien als een stout, lastig of ongewenst kind. Misschien werd je zelfs gekleineerd of voor schut gezet door de leerkracht. Het maakt dat je jezelf niet durft te zijn, je het gevoel hebt dat je een masker moet opzetten om geaccepteerd te worden, waardoor je je anders voordoet dan je bent (‘masking’) en je in die toneelrol constant bevestiging gaat zoeken bij anderen. Dat kan leiden tot afwijzingsgevoeligheid (=

Als je ADHD hebt dan heb je een groter risico om een ongezond en onregelmatig eetpatroon te hebben. 🙄’s Ochtends heb je geen zin of tijd om te ontbijten en vaak vergeet je ook ’s middags te eten, waardoor je plots reuzehonger hebt en dan naar snelle (lees ongezonde) snacks grijpt. 💡TIP Eet op een regelmatige basis. Bij ADHD is het in het begin belangrijker om erop te letten dat je gewoon gevoed bent dan evenwichtig gevoed (later kan je dan je dieet stilaan aanpassen). Zet een timer om je te helpen herinneren om te eten. 🙄Soms wil je wel gezond eten maar merk je dat je frigo leeg is, of je hebt geen energie of courage om te koken, met als gevolg: fastfood to the rescue. 💡TIP Gebruik de weg van de minste weerstand: werk met een vast weekmenu, maak gemakkelijke menu’s, bestel maaltijdboxen, koop voorgesneden diepvriesgroeten en gemakkelijke gezonde snacks (bv. rauwe groenten die je niet eerst moet snijden, noten, gedroogd fruit). 💡TIP Zorg voor een vaste lijst van go-to gerechten voo

Verwarring In de klinische praktijk is er nog heel wat verwarring tussen hoogsensitiviteit en autisme. Ik krijg dan ook heel vaak de vraag van professionals hoe ze deze van elkaar kunnen onderscheiden. Dat is belangrijk omdat beide profielen een andere breinhandleiding hebben en dus andere tools nodig hebben (bv. om chronische stress te verminderen - er zijn namelijk andere stressoren en uitdagingen). Verhelderen Na maandenlang diepgaand brainstormen met mijn geweldige collega-experten Esther Bergsma (Nederlands expert hoogsensitiviteit) en Peter Vermeulen (Belgische expert autisme) hebben we onze visie op de mogelijke overeenkomsten en verschillen tussen beide op papier gezet. Onze visie is gestoeld op theoretische kennis, recente wetenschappelijke onderzoeken, eigen ervaring, klinische expertise in het begeleiden van cliënten en de mening/ervaringen van ervaringsdeskundigen waarmee we dagelijks in contact komen - zowel op vlak van hoogsensitiviteit als van autisme. We hebben elk van